ارتباط ذهنی بین انسان ها چه زمانی حاصل می شود؟

شرکت ایلان ماسک Neuralink که در سال ۲۰۱۶ راه اندازی شد، قصد دارد قطعه ای از فناوری را در مغز افراد کاشته کند که به آنها اجازه می دهد کامپیوتر یا تلفن را فقط با افکار خود کنترل کنند. فناوری پیشرفته ای که به عنوان رابط مغز و کامپیوتر شناخته می شود.

پس از سال ها آزمایش بر روی حیوانات، Neuralink اخیراً اعلام کرد که تراشه های خود را در مغز انسان کاشته است.

با این حال، “تکنولوژی عصبی” که تراشه Neuralink بخشی از آن است، وعده کاهش رنج انسان را می دهد و به افراد ناتوان اجازه می دهد توانایی های از دست رفته را دوباره به دست آورند. با رشد این فناوری، سوالات بیشتری در مورد آن مطرح می شود. آیا افراد غیرمعلول نیز از فناوری هایی استقبال خواهند کرد که مستقیماً با مغز و سیستم عصبی آنها ارتباط برقرار می کند؟ اگر افراد بتوانند به دستگاه‌ها، زیرساخت‌ها و حتی مغز دیگران در نوعی اینترنت مغز و رایانه متصل شوند، در آینده چه اتفاقی می‌افتد؟

اکنون زمان آن است که به این سوالات فکر کنید. شرایط پزشکی، مانند سندرم قفل شده، مانع از برقراری ارتباط یا حرکت دادن اعضای بدن افراد می شود. هدف دستگاه نورالینک بازگرداندن ظرفیت و قابلیت به افراد دارای این شرایط است. این کار با کنترل مکان نما کامپیوتر برای ارتباط یا استفاده از یک بازوی رباتیک انجام می شود.

با این حال، همانطور که ماسک می گوید، آرزوهای بلند مدت این شرکت شامل توانایی احضار یک وسیله نقلیه خودران تنها با یک فکر است. این ایده‌آل‌ها نشان می‌دهند که فناوری عصبی می‌تواند افراد را به طیف گسترده‌ای از سیستم‌های تکنولوژیکی که قبلاً در حال استفاده روزانه هستند متصل کند.

رابط مغز و کامپیوتر چیست؟

رابط های مغز و کامپیوتر (BCIs) فعالیت الکتریکی مغز مرتبط با نیات فرد را شناسایی می کند. به عنوان مثال، اگر کسی بخواهد مکان نما به سمت راست حرکت کند، می تواند تصور کند که دست خود را حرکت می دهد. این فعالیت مغز رمزگشایی شده و به یک دستورالعمل برای مکان نما تبدیل می شود.

این رویکرد می‌تواند با یک بازوی رباتیک، چراغ‌های یک خانه هوشمند، یک بازی ویدیویی یا حتی یک پهپاد یا ربات کار کند. رابط مغز و کامپیوتر را می توان به عنوان یک کنترل کننده جهانی یا همان طور که عصب شناس برجسته پروفسور رافائل یوست توصیف می کند، آیفونی برای مغز در نظر گرفت.

نوروتکنولوژی می تواند به صورت تهاجمی در مغز یا سیستم عصبی کاشته شود یا به شکل فناوری پوشیدنی مانند هدست با میکروفون ارائه شود. کنترل‌کننده‌های ترافیک هوایی می‌توانند مغز خود را با هدفون‌های خارجی کنترل کنند تا در صورت کاهش سطح توجه به آنها هشدار دهند.

کودکان در دبیرستان های چین تحت نظارت معلمان بودند. شرکت Brainwave Science حتی محصولی را به سرویس‌های امنیتی و پلیس ارائه می‌کند که می‌تواند مغز مظنونان را در بازجویی‌ها زیر نظر بگیرد.

با این حال، زمانی که اشکال مختلف ارتباط مستقیم مغز به مغز در حال آزمایش هستند، ممکن است همه چیز از این هم فراتر رود. به جای اینکه به دوست خود زنگ بزنید یا پیامک ارسال کنید، ممکن است روزی از طریق تله پاتی ارتباط برقرار کنید. اشکال ابتدایی ارتباط مستقیم مغز به مغز بین انسان (و حتی بین انسان و حیوانات مختلف) قبلاً به دست آمده است.

هزینه های نظامی

ارتش های مختلف همچنین به پتانسیل «ابر سربازان» تقویت شده عصبی علاقه مند هستند زیرا می توانند در محیط های چالش برانگیز مانند محیط های شهری به طور مؤثرتری عمل کنند.

این سیستم های تسلیحاتی حس و نظارت بر مغز سربازان نظامی را در یک سیستم کنترل میدان نبرد توزیع شده ترکیب می کنند. یک نمونه عالی از این رویکرد اخیرا توسط ارتش استرالیا در قالب سگ های روباتیک کنترل شده توسط ذهن نشان داده شده است.

این مضمون تمدن تخیلی بورگ را از مجموعه تلویزیونی پیشتازان فضا به یاد می آورد، ترکیبی مشابه از زیست شناسی و قطعات ماشین. بورگ ها بیگانگانی هستند که توسط فناوری اعصاب به هم مرتبط شده اند و به عنوان یک واحد عمل می کنند. پیامدهای یک سیستم به هم پیوسته انسان و ماشین که توسط فناوری عصبی فعال می شود، در کنار ارزش هایی که جامعه می تواند حفظ کند، چیزی است که باید در مورد آن فکر کرد.

ما می توانیم به انواع سناریوها نگاه کنیم. در آینده، این امکان وجود دارد که کسانی که زیرساخت های حیاتی را در شهرها مدیریت می کنند، بتوانند مغز خود را برای جلوگیری از حوادث زیر نظر داشته باشند. افراد مبتلا به مشکلات حرکتی ممکن است به طور فزاینده ای با دستگاه های موجود در خانه خود تعامل داشته باشند، چراغ ها را روشن و خاموش کنند و ربات های خانگی را از طریق رابط های مغز و رایانه خود کنترل کنند.

چالش های اصلی چیست؟

گاهی اوقات، افراد غیر معلول نیز ممکن است تصمیم بگیرند که از کنترل از راه دور دستی برای کنترل دستگاه ها با مغز خود صرف نظر کنند. زندانیان و مجرمان در جامعه را می توان در زمان واقعی برای ارزیابی وضعیت روانی آنها تحت نظر داشت.

با گذشت زمان، این برنامه های کاربردی ممکن است شروع به برقراری ارتباط با یکدیگر در خدمت افزایش کارایی، مصلحت کسب و کار و کنترل اجتماعی کنند. Neurotech ممکن است به عنوان یک زیرساخت اصلی ظاهر شود که به یک رابط کلیدی در روابط انسانی با سیستم‌های فناوری تبدیل می‌شود.

برخی تفکرات و اقدامات در مورد حقوق بشر و مفاهیم حقوقی گسترده تر فناوری عصبی وجود دارد، اما بیشتر بحث ها جهت گیری نسبتاً فردگرایانه و پیامدهای اجتماعی گسترده تر تغییر روابط انسانی با سیستم های فناورانه را نادیده می گیرند.

بنابراین، ما باید در مورد هدف گسترده‌تر فناوری عصبی، کاربرد و پیامدهای آن بحث کنیم. این نیاز به ورودی گروه های مختلف، مانند متخصصان زیرساخت، طراحان، معماران، متخصصان تعامل انسان و کامپیوتر، و گروه های اجتماعی دارد.

فناوری‌های عصبی احتمالاً تأثیرات متنوعی بر جامعه، خانه، محل کار، سیستم عدالت کیفری و شبکه‌های زیرساختی خواهند داشت. بررسی مسائل نوظهور در این حوزه‌های متنوع باید به ما اجازه دهد که مضرات و مزایای فناوری عصبی را پیش‌بینی کنیم. این به ما امکان می دهد به توسعه این فناوری برای حمایت از مردم و محیط زیست ادامه دهیم.

منبع: آنا