ویژگی های قرآنی حضرت علی اکبر (ع) برای جوانان امروزی

در عصر مدرن، وقتی از یک جوان موفق صحبت می کنیم، فهرستی از موقعیت های اجتماعی و آموزشی در ذهن انسان تداعی می شود. به این دلیل که برخی از والدین وقتی می خواهند در مورد آینده فرزندشان تصمیم بگیرند، آینده ای را برای آنها تصور می کنند که فقط به سعادت دنیا منجر می شود. اما در نزد ادیان آسمانی انسان موفق باید هم در دنیا و هم در آخرت همت و اراده داشته باشد. البته این سؤال به معنای بی معنا و بی هدف بودن فعالیت مؤمن در دنیا نیست، بلکه آموزه های دین بین دنیا و آخرت ارتباط ناگسستنی برقرار می کند.

به همین دلیل به دنیا پلی برای آخرت و سعادت آن می نگریستند که باید با نیت پاک و تقوا و عمل صالح انجام داد. از این منظر، معاد و آخرت نسبت به دنیا اصالت دارند و این اعمال دنیوی است که سرنوشت مردم را در قیامت تعیین می کند; بنابراین، یک جوان موفق با معیارهای غیر زمینی شناخته می شود و این معنویت اوست که به جهان بعد معنوی می بخشد. گذشته از این، انسان هر چقدر هم تلاش کند، چون هدف معنوی پشت تلاش خود نیست و خود محورانه حرکت می کند و برنامه ای برای سعادت اخروی ندارد، طبیعتاً به مرور زمان احساس شکست و عقب ماندن می کند.

شاید بتوان گفت حضرت علی اکبر (علیه السلام) برای جوانانی که به دنبال الگوهای دینی هستند، شخصیتی ماندگار است. این جوان که از خاندان وحی و از فرزندان امام حسین (علیه السلام) است، مسیری معنوی و نورانی را طی کرد که داستان حفظ شد.

یکی از اولین آموزه های قرآن هدایت به صراط مستقیم است که هر روز در نماز و در سوره حمد آن را از خداوند می خواهیم. حضرت علی اکبر مسیر زندگی خود را به گونه ای جهت داد که به صراط مستقیم منتهی شود تا در جرگه آیه بعد یعنی مبارکه قرار گیرد. حقیقت این است که این اتفاق افتاده است. او با دل دادن به آموزه های قرآن، معلمان قرآن و راهنمایان الهی، راهی را طی می کند که به رضایت خداوند منتهی می شود.

یکی دیگر از آموزه های قرآن ایمان و عمل صالح است. آیات بسیاری از ایمان از قرآن در کنار عمل صالح یافت می شود. در آیات قرآن بارها می خوانیم «الذینه امانوا و آملوا الصلیحات». این آیات نشان می دهد که باید برای عمل صالح تلاش کرد و این بستگی به اعتقادات درست دارد. مردی مثل علی اکبر علیه السلام با ایمانش به خدا و راهنمایان الهی، عملش عمل صالح بود و نه صرفاً حسنه.

یکی از آموزه های دیگر قرآن، خواستن دنیا برای آخرت است. آیات و روایات متعدد ما را به این امر دعوت می کند که دنیا در نظر ما برتر از آخرت نباشد، بلکه هدف باید سعادت آخرت باشد. خداوند در آیه ۳ سوره ابراهیم در نکوهش دنیویان می فرماید: «کسانی که زندگی دنیا را به جای آخرت دوست دارند و راه خدا را می بندند و آن را کج می کنند». یعنی کسانی که زندگی دنیا را بر آخرت ترجیح می دهند [مردم را]آنها در راه خدا ایستاده اند و آن را می خواهند [با وسوسه و اغواگری]آنها در گمراهی بسیارند.» یا در آیات ۷ و ۸ سوره یونس می فرماید: «کسانی که به دیدار ما امید ندارند و به زندگی دنیا راضی هستند و به آن توکل می کنند و کسانی که از آیات ما غافل هستند. همانا کسانی که امیدی به دیدار ما ندارند و به زندگی دنیا راضی هستند و در آن آرامش یافته اند و کسانی که آیات ما را نمی شناسند آنها کسانی هستند که جایگاهشان آتش است به کیفر گناهانی که مرتکب شده اند. .

علاوه بر این، افرادی هستند که از خداوند چنین می خواهند: یعنی پروردگارا، ما را در دنیا و آخرت خیر عطا کن و ما را از عذاب آتش حفظ کن. (۲۰۱ البقره) امام باقر علیه السلام نیز در حدیثی می فرماید: «نعمت الدنیا للآخره»; یعنی چقدر دنیا کمکی برای به دست آوردن آخرت است. (الکافی، ج ۵، ص ۷۳) یا مردی به امام صادق (علیه السلام) عرض کرد: به خدا سوگند ما دنیا طلبیم و می خواهیم دنیا به ما داده شود. امام فرمود: دوست داری با آن چه کار کنی؟ فرمود: با آن خود و خانواده‌ام را سود می‌رسانم، آرامش می‌آورم، صدقه می‌دهم و حج و عمره به جا می‌آورم. گفت: دنیا طلبی نیست، جستجوی آخرت است. زهد به این معنا نیست که انسان کل دنیا را رها کند. قرآن کریم (در آیه ۷۷ قصص) می فرماید: نگران قسمت دنیا نباشید; سهم خود را در جهان فراموش نکنید. (الکافی، ج ۵، ص ۷۲)

در نهایت پیشنهادات قرآن بسیار است و هر فردی موظف است این شاخص ها را بشمارد. حضرت علی اکبر علیه السلام این گونه زندگی کرد و سربلند شد.

منبع: تسنیم