مغز آلبرت اینشتین در شیشه چه تفاوتی با مغز دیگران داشت؟
مغز آلبرت انیشتین پس از مرگ این دانشمند برجسته در سال ۱۹۵۵ از بدن او خارج شد و توسط دانشمندان مورد مطالعه قرار گرفت.
برخی از برجسته ترین یافته های آنها عبارتند از:
مغز انیشتین در لوب های زمانی مرتبط با تفکر فضایی و توانایی ریاضی ۱۵ درصد بزرگتر از حد متوسط بود.
تعداد سلول های گلیال در مغز اینشتین بیشتر از حد متوسط بود. این امر به ویژه در ناحیه جداری تحتانی چپ، که در سنتز اطلاعات از قسمت های مختلف مغز نقش دارد، مشهود است.
ارتباط بین نورون های مغز انیشتین گسترده تر از حد متوسط بود. این امر به ویژه در جسم پینه ای که پل بین دو نیمکره مغز است، دیده می شود.
مغز انیشتین دارای یک شکاف سیلوین کوچکتر از حد متوسط بود که لوب تمپورال را از لوب جلویی و پس سری جدا می کرد. این ممکن است به ارتباط بهتری بین لوب های مختلف مغز او اجازه دهد.
این یافته ها برخی از دانشمندان را بر آن داشته است که نشان دهند مغز انیشتین ممکن است به طور منحصر به فردی با نبوغ او سازگار بوده باشد. با این حال، توجه به این نکته مهم است که اینها فقط همبستگی هستند و نمی توان به طور قطع گفت که هر یک از این ویژگی ها مستقیماً مسئول هوش انیشتین بوده است.
آلبرت انیشتین نمی خواست مغزش پس از مرگش معاینه شود. او معتقد بود که این فکر که مغز او با مغز دیگران متفاوت است کمی مضحک است. با این حال، آرزوی او نادیده گرفته شد و مغز او بیش از ۶۰ سال موضوع تحقیقات علمی بود.
مطالعه مغز انیشتین اطلاعات ارزشمندی در مورد زیست شناسی هوش ارائه کرده است. با این حال، هوش یک ویژگی پیچیده است که تحت تأثیر عوامل زیادی از جمله ژنتیک، محیط و تجربیات زندگی قرار می گیرد.
مطالعه مغز انیشتین تنها یک تکه از این پازل است و ما هنوز چیزهای زیادی در مورد نحوه عملکرد مغز و ارتباط آن با هوش داریم.
منبع: عصر ایران
