در کدام کشورها رای دادن اجباری است؟

دموکراسی به عنوان یکی از مظاهر دنیای مدرن و دولت های جدید به شمار می رود که یکی از جنبه های آن این است که شهروندان در امور سیاسی کشور حق اظهار نظر و تصمیم گیری دارند و می توانند با ارائه در این مسیر مؤثر واقع شوند. نظرات آنها در قالب رای دادن در انتخابات باشد

حق تعیین سرنوشت
آنها رأی دادن به حقی به نام «حق تعیین سرنوشت» را تحلیل می کنند. «حق تعیین سرنوشت» یکی از حقوق اساسی بشر در ادبیات حقوقی تلقی می شود. بسیاری از حقوق بشر دیگر از این حق سرچشمه می گیرند. «حق تعیین سرنوشت» به این معناست که هر انسانی آزاد به دنیا می آید و همه مردم با یکدیگر برابرند، پس باید به اختیار خود سرنوشت خود را تعیین کنند. امروزه با پیشرفت دولت و جوامع بشری، رای یکی از مهمترین مظاهر حق تعیین سرنوشت است.

رای دادن یک حق است، نمی توانید از آن استفاده کنید
اگر رأی دادن را نوعی «حق» بدانیم; در واقع ما در نظر گرفته ایم که دو جنبه مثبت و منفی دارد، به عبارت دیگر به همان اندازه که حق استیفای حق خود را داریم، نمی توانیم از آن حق استفاده کنیم و آزادی رای داشته باشیم. حامد عامری گلستانی در کتاب «دموکراسی و حقوق بشر» می نویسد: «در این میان آزادی رأی یکی از مهم ترین جنبه های آزادی های مدنی و سیاسی در عصر جدید است. به عقیده همه نویسندگان، آزادی رای یکی از ارکان اساسی یک نظام دموکراتیک است و متضمن امکان انتخاب رای دهندگان از میان چندین نامزد و حتی امکان “عدم انتخاب”، یعنی. “آزادی رای دهنده برای رای ندادن”. بنابراین، چند ویژگی که معمولاً برای رای دادن شناخته می شوند ظاهر می شوند.

رای آزاد در ایران
در ایران برای اولین بار حس کنش فعال و آزادانه مردم در عرصه سیاست در دوره جمهوری اسلامی و پس از پیروزی انقلاب ۵۷ پدیدار شد و به تعبیری اگرچه انتخابات برگزار شد. در دوران پهلوی و با نگاهی به تاریخ شاهد تظاهرات رأی گیری هستیم. اما موضوع حکمی بودن آن به قدری مهم است که نمی توان آن را انتخاب آزاد تلقی کرد. گازیوروفسکی، کارشناس آمریکایی تاریخ ایران، می گوید: «انتخابات پارلمانی در دوران پهلوی، به ویژه پس از کودتای ۱۹۵۳ (کودتای ۲۸ مرداد)، تحت کنترل نیروهای امنیتی و شاه برگزار شد و به موازات تثبیت کنترل او بر رژیم شاه. دولت، انتخابات پارلمانی را در حالی برگزار کرد که مستقیماً تحت اختیار خود قرار گرفت تا اطمینان حاصل شود که پارلمان به او وفادار خواهد بود.»

اما در جمهوری اسلامی ایران شرایط به این شکل نبود و شاهد افتادیم که دولت و مجلس به دست کسانی افتاد که بعضاً با دوره های قبل خود ۱۸۰ درجه اختلاف نظر و روش داشتند. حتی رای دادن در جمهوری اسلامی ایران اجباری نیست و این در میزان مشارکت در این سال ها منعکس می شود. تغییرپذیری مشارکت از ۴۰ درصد تا ۹۸ درصد آزادی کامل شهروندان را در استفاده از حق رأی نشان می دهد.

دیکتاتوری به سبک دموکراسی!
با این حال، جالب است بدانید؛ در قرن بیست و یکم، زمانی که دانشمندان حقوق، علوم سیاسی و علوم اجتماعی استدلال می کنند که استبداد به بن بست رسیده است و باید آزادی در همه ابعاد به شهروندان اعطا شود. در برخی کشورها از جمله کشورهای توسعه یافته و به اصطلاح استعماری; در کشورهای «جهان اول» انتخابات و رای دادن اجباری است و حتی به جایی رسیده است که اگر شهروندی نخواهد از این حق استفاده کند جریمه می شود و باید با دولت برخورد کند. در زیر به برخی از کشورهایی که سیستم رای گیری اجباری است اشاره می کنیم:

آرژانتین

آرژانتین از سال ۱۹۱۲ این نوع رای گیری را تایید کرده است و افرادی که در رای گیری شرکت نمی کنند باید دلیل موجهی برای غیبت خود داشته باشند در غیر این صورت از ۱۰ تا ۲۰ پزو جریمه خواهند شد و جریمه های دیگری مانند عدم دریافت حقوق از بانک و غیره خواهد داشت. مشابه , همراه.

استرالیا

این کشور از سال ۱۹۲۴ این قانون را اجرا می کند و مجازات عدم شرکت در انتخابات جریمه نقدی است.

اتریش

اتریش از سال ۱۹۲۹ تا ۲۰۰۴ قانون رای اجباری داشت که مجازات عدم شرکت در انتخابات جریمه نقدی و عدم پرداخت جریمه منجر به حبس می شد.

بلژیک

این کشور در سال ۱۸۹۲ رأی اجباری را برای مردان و در سال ۱۹۴۹ برای زنان تصویب کرد و مجازات رای ندادن جریمه نقدی، احتمال حبس، ممنوعیت شرکت در چهار انتخابات در مدت ۱۵ سال و استخدام آن افراد در بخش دولتی نیز وجود دارد. یک مشکل است.

بولیوی

در بولیوی، این قانون از سال ۱۹۵۲ برقرار است و مجازات آن دشواری یافتن شغل در بخش دولتی است.

کشورهای دیگر

سایر کشورهایی که رای گیری اجباری را اجرا می کنند عبارتند از برزیل، بلغارستان (۲۰۱۶)، شیلی، کنگو، کاستاریکا، قبرس، جمهوری دومینیکن، اکوادور (۱۹۳۶)، مصر (۱۹۵۶)، فیجی، فرانسه، گابن، یونان (۱۹۲۶)، گواتمالا. هندوراس، ایتالیا، لبنان، لیختن اشتاین، لوکزامبورگ، مکزیک، نائورو (۱۹۶۵)، هلند، پاناما، پاراگوئه، پرو (۱۹۳۳)، فیلیپین، اسپانیا، سنگاپور، سوئیس (۱۹۰۴)، تایلند، ترکیه، اروگوئه (۱۹۳۴)، گرجستان است. ایالات متحده (۱۷۷۷) و ونزوئلا.

منبع: همشهری آنلاین