آیا همه رزمندگان روزه می گرفتند؟

در طول ۸ سال حفاظت مقدس، یعنی. از سال ۵۹ که جنگ تحمیلی شروع شد، ماه رمضان از تیرماه شروع شد و در سال آخر جنگ، یعنی. سال ۶۷، ماه رمضان در فروردین و اردیبهشت افتاد و نتیجه این شد که در هشت سال حفاظت مقدس، ماه رمضان بین دو بود. بهار و تابستان بود.

این روزها در سایت ها و فضای مجازی به مناسبت ماه مبارک رمضان مطالبی منتشر شده است که عده ای با خاطراتی نه چندان دقیق سعی در تاکید بر جایگاه رزمندگان در جبهه و در ماه رمضان دارند. متأسفانه باعث می شوند که رزمندگان علیرغم دستور فرماندهان و تاکید مبلغان مذهبی که در جبهه ها حضور دارند، حضور داشته باشند زیرا با وجود گرمای زیاد و مأموریت های عملیاتی، روزه گرفتن برای رزمندگان در جبهه های مختلف واجب نیست. روزه گرفتند تا به خدا نزدیک شوند.

جعفر طهماسبی یکی از رزمندگان گردان شعبان در نوشته‌ای درباره پست جبهه چنین می‌گوید: «در دفاع مقدس اکثر رزمندگان ملکیف بودند. آنها از امام خمینی (ره) الگوبرداری می کردند و از نظر شرعی همه رزمندگان مسافر محسوب می شدند. اکثر آنها و فرماندهانشان صلاحیت ۱۰ روز اقامت در اماکن و ستادهای مختلف در مناطق عملیاتی و خواندن نماز و روضه خوانی را نداشتند.

به گفته رزمندگان سال های دفاع مقدس، دستور و فرماندهی فرمانده در حین و قبل از عملیات معتبر است و اجازه ندارد رزمنده برخلاف دستور آنها عمل کند.

البته رزمندگان محدودی بودند که در جبهه روزه می گرفتند. از جمله آنهایی که جلوی راننده بودند. مانند رانندگان کامیون، تانکرهای آب، رانندگان وسایل نقلیه سبک که ماشین داشتند. از آنجایی که بین ستاد پشتیبانی و عملیاتی رفت و آمد داشتند، بنا به فتوای امام (ره) در سفر یا دایم السفر بودند و باید روزه می گرفتند.

رزمندگانی که مدت زیادی در پادگان ها، ستادهای پشتیبانی یا خطوط پدافندی مستقر بودند و حرکت نمی کردند نیز با اجازه فرمانده خود روزه می گرفتند.

رزمندگان برانداز لشکر ۱۰ سیدالشهداء (علیه السلام) در ماه مبارک رمضان سالهای دفاع مقدس به جز چند نفر که انگشت شمار بودند، اجازه روزه گرفتن نداشتند. دلیل آن آمادگی برای انجام ماموریت های عملیاتی است. در حقیقت رزمندگان اسلام بندگان خدا بودند نه بندگان خودشان.

منبع: فارس