نام شیرینی ناپلئون از کجا آمده است؟

کارگردان مستند کوتاه «شیرینی فروش» که پیش از این در پانزدهمین دوره جشنواره بین المللی حقیقت در سینما ارائه شده بود، در گفتگو با خبرنگار سینمایی ایرنا درباره این اثر توضیح داد: واقعیت این است که در گذشته شیرینی نداشت. جایگاهی که آنها در جامعه امروز ما دارند. آب نبات زمانی یک کالای لوکس به حساب می آمد، اما به مرور زمان کمتر اشرافی پیدا کرد و این محصول در دسترس عموم قرار گرفت.

وی افزود: ایده مستند «شیرینی ها» از زمانی به وجود آمد که من و جمعی از دوستان و همکاران درباره موضوعات مختلف مستند صحبت می کردیم و توجه من به موضوع شیرینی جلب شد. احساس کردم می توانم برای اولین مستندم به این ایده نزدیک شوم. فیلم مستند «آب نبات فروشنده» اینگونه متولد شد.

این مستندساز ادامه داد: برای ساخت این مستند از تجربیات بسیاری از دوستان و همکارانم استفاده کردم و به این نتیجه رسیدم که باید یک اثر مردمی بسازم. شیرین موضوعی است که برای همه افراد جذاب است. از سوی دیگر، زمانی که عموم مردم به فضای مجازی علاقه مند شدند، به اطلاعات کوتاه و مختصر علاقه مند می شوند و می خواهند سریعتر اطلاع رسانی شوند. به همین دلیل سعی کردم در مستند «شیرینی فروشی» در مدت کوتاهی اطلاعات مفیدی در اختیار مخاطبان قرار دهم.

وی با اشاره به یکی از قسمت های تاریخی ذکر شده در مستند خود توضیح داد: در مقطعی از تاریخ ایران شکر در دسترس مردم نبود و به همین دلیل شیرینی کمیاب شد. قنادی های قدیمی نیز از جایگزین هایی مانند عسل استفاده می کردند تا بازار خود را از رونق در امان نگه دارند. در این شرایط قیمت شکر از عسل گران شد! حتی در مقطعی شیرینی جات قاچاق می شد.

مهران پور که در بخشی از مستند شیرینی فروش به نام چند شیرینی پرطرفدار نیز پرداخته است، ادامه داد: نام شیرینی های ناپلئونی برگرفته از داستان های مربوط به ناپلئون است که در مستند به تفصیل به آن اشاره شده است. ناپلئون وقتی به جنگ‌های مختلف می‌رود آنجا لشکر می‌کشد و در نبردی که با روسیه داشت پیروز می‌شود، اما به دلیل سرما و برف روسیه نمی‌تواند این پیروزی را حفظ کند، بنابراین روس‌ها این جشن را جشن می‌گیرند و کیک می‌پزند. . لایه های مختلف این کیک نمادی از قدرت های بزرگ ناپلئون است و گرد و غباری که روی این کیک ریخته می شود نمادی از برف روسی است، بنابراین از آن زمان این کیک به کیک ناپلئونی معروف است.

این مستندساز درباره ارتباط مستند خود با آداب و رسوم مردم نیز گفت: در قسمت هایی از این مستند به آداب و رسوم مردم ایران در زمینه شیرینی پزی اشاره کردم و به کشورهای دیگر هم نگاه کردم. این روایت به تعبیری حاوی تاریخچه مختصری از فرهنگ جوامع مختلف است و من سعی کرده ام از این منظر روایت خود را در مستند جامع جلوه دهم. با اینکه می خواستم بیشتر روی شیرینی های ایرانی تمرکز کنم اما در واقعیت دیدم که ما محصولات مختلفی مصرف می کنیم و به همین دلیل تصمیم گرفتیم این مستند را بر اساس ذائقه عمومی مردم در مصرف شیرینی بسازیم.

کارگردان «شیرینی فروش» گفت: برای ساخت این مستند یک روز در نانوایی کار کردم. لباس پوشیده بودم و در حین کار در نانوایی به چیزهای جالب و عجیبی برخوردم. یکی از این موارد استفاده از شیرینی های کوچک در برخی از شیرینی فروشی ها یا استفاده از مواد پسته مانند که پسته نیستند بود! این گیاه بسیار شبیه به پسته و طعم مشابه بود، اما پسته نبود و بسیار ارزانتر بود.

وی در پایان گفت: شاید تصور مردم از شیرینی پزی های بسیار پرطرفدار و شناخته شده این باشد که پشت صحنه بسیار تمیزی دارند اما باید از نزدیک ببینند تا متوجه شوند در بسیاری از موارد واقعیت با آن چیزی که آنها تصور می کنند مطابقت ندارد. شما هستید حتی ممکن است شاهد فروش کم در برخی از این قنادی های معتبر باشیم. بسیاری از مردم این جزئیات را درک نمی کنند. اگر با چشمان خودم ندیده بودم، متوجه گیاه پسته مانند آن نمی شدم!

منبع: ایرنا