تحقیق در مورد انسانیت در قرآن و حدیث

انسان در قرآن ابعاد مختلفی دارد. خلقت انسان از خاک است و روح خدا در او دمیده شده است. در قرآن انسان فطرت الهی دارد، خلیفه الله است. او نام ها را می داند و می تواند در پرتو نام های خدا رشد کند.

مسعود طالبی مقدم و مهدی مطیعی در مقاله ای با عنوان پرسش از انسانیت در قرآن و حدیث می نویسند; انسان در حالت فطری مظلومیت و جهل است، کرامت فطری دارد، امانتدار خداست و از هدایت خداوند برخوردار است و اختیار دارد و می تواند راه بین کفر و شکر را انتخاب کند.

حقیقت برای بشریت چه معنایی دارد؟

این پژوهشگران در این مقاله نشان می‌دهند که پرداختن به مسئله انسانیت و مسائل مرتبط با آن یکی از مبرم‌ترین مسائل جوامع بشری است، اگرچه هنوز مقدمه‌ای برای بشریت نوشته نشده است، کلمه یا شعاری نیست که تعریفی نداشته باشد. .

طالبی مقدم و مطیعی در این تحقیق می نویسند که صفاتی مانند قدرت، هوش و استعداد، مشغله کاری، جامعه پذیری و غیره و نیز صفات متضاد با اینها از ویژگی هایی است که در انسان یافت می شود، اما اگر گستره انسانیت داشته باشد. به حدی تنزل یافته که این کلمه عظمت و معنای کامل به کلمه ای احمقانه و سبک تبدیل می شود، زیرا این ویژگی ها در موجودات دیگر نیز یافت می شود.

مرد واقعی کسی است که ویژگی ها و فضایل اخلاقی و اخلاقی او را مشخص می کند

از نظر این دو نویسنده، انسان واقعی کسی است که دارای صفات و صفات اخلاقی و ادب باشد، وگرنه همان حیوان ناطق است، چنانکه امام علی (ع) در نهج البلاغه می فرماید: «فلسوره صورت انسان و قلب قلب حیوان است.»

تحقق فطرت الهی

از نظر این دو نویسنده، انسانیت در واقع به فعلیت رساندن فطرت الهی در انسان است و این به فعلیت رسیدن با علم مفید و استمرار در اعمال صالح محقق خواهد شد. خداوند حکیم در قرآن می فرماید: مردی که وارونه راه برود بر روی امان، دوش به دوش در صراط مستقیم می رود. یکی از جنبه های انسانیت انسان، توانایی یافتن راه و ایستادن در راه درست است. مردی که می خزد و قدرت دیدن آنچه را که پیش روی اوست ندارد و در کفر و دنیا فرو رفته است، هرگز قابل مقایسه با انسان راست قامتی نیست که افق را با چشمان باز می بیند و استوار در صراط مستقیم می رود. مسیر.

تحقیقی در انسانیت با نگاهی به قرآن و حدیث

به عقیده این دو محقق، هدف نهایی زندگی انسان، آن گونه که از آیات قرآن برداشت می کنند، مقام و مرتبه ای است که از آن به «قرب اللّه» تعبیر می شود، یعنی در نقطه نهایی او. انسان به کمال می رسد که به خدا نزدیک و رحمت او نزدیک است. خداوند در قرآن در مورد سرنوشت نهایی پرهیزگاران می فرماید: «المتقین فی السموات و نهر فی المقعد الحق بالحکم العظیم».

جایگاه واقعی انسان

مقدم و متی در این مقاله می نویسند که پرهیزگاران در باغ ها و نهرها (بهشت جاویدان) زندگی خواهند کرد. در موقعیت واقعی «نزدیک» به خداوند، از مقام و منزلت و افتخار سلطنتی برخوردارند. این آیه جایگاه پرهیزگاران را در نزد پروردگارشان بیان می کند و آن را جایگاه واقعی آنها می داند; مکانی واقعاً شایسته سکونت پرهیزگاران. در این آیه شرح جالبی از مصیبت پرهیزگاران آمده است، دو ویژگی دارد که شامل تمام امتیازات می شود. اولاً اینکه جای حق هست و باطل و باطل در آن نیست، کاملاً صادق است و تمام وعده های بهشتی خداوند در آنجا عینیت پیدا می کند و حقیقت آنها آشکار می شود.

دیگر اینکه: او قرب و قرب خداست، همان چیزی که در کلمه «و» (قرب) به کار می رود که اشاره به نهایت قرب روحی و تقرب است نه جسمانی به خدا که هم مالک است و هم مالک. توانا همه نعمت ها در اختیار او و در اختیار و مالکیت اوست و به همین دلیل از پذیرایی از این مهمانان عزیز خودداری نمی کند و فقط خودش می داند که چه برکاتی برای آنها تدارک دیده است.

بقا در جایی که مرگ و میر وجود ندارد

علامه طباطبایی در تفسیر این آیه می فرماید: ممکن است مراد از اخلاص این باشد که مقام متقین و هر چه در آن مقام دارند، اخلاص محض باشد و آمیخته به باطل نباشد، حضوری است که با غیبت آمیخته نیست، قرب است که برای او نیست، نعمت است، این است که عذابی نیست و شادی است که غم نیست، و بقای است که مرگ نیست. همچنین ممکن است مراد از «حق» صدق این خبر باشد، زیرا جمله در مقام بشارت و وعده زیبا به پرهیزگاران است، می گوید: این وعده هایی که داده ایم وفا است. و غیر قابل تعرض

از نظر این دو محقق، روایات و احادیثی که از پیامبر (ص) و ائمه عطار (علیهم السلام) نقل می شود، چیزی جز ترجمه قرآن نیست و چیزی جز بیان و تفسیر کلام خداوند نیست. رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: ترس از ظلم، تاریکی های روز قیامت را از بین می برد. دست از ظلم بردارید که تاریکی روز قیامت است.

روایت امیرالمومنین (ع): بیس الزاد الی المعاد العدوان علی العباد. بدترین توشه در روز قیامت ظلم به بندگان خداست. امام صادق (علیه السلام) در این باره می فرماید: من مظلوم هستم، مظلوم هستم و مالکان بر آنان جز خداوند متعال یاری نمی یابند.

در خاتمه این مقاله، این دو محقق اضافه می کنند که این چند روایت نشان دهنده خطرناک ترین پدیده ای است که می تواند از یک انسان نشات بگیرد و در نتیجه نه تنها خود، بلکه جامعه را نیز متزلزل می کند. از همه روایات برمی آید که جامعه مبتنی بر انسان دوستی و خداشناسی را اسلام بزرگترین ارزشی است که انسان باید داشته باشد و انسانیت مبتنی بر فضیلت است که مبتنی بر عدالت و ایمان است.

منبع: آنا